Oma Geeske
Geplaatst op: oktober 4, 2024
In mijn blog Mantelzorg noemde ik heel kort de oma van Judith. Oma Geeske van 102 jaar oud. Ik plaatste een uitroepteken achter haar leeftijd om aan te geven dat 102 echt wel heel erg oud is. Helaas is 102 ook haar eindleeftijd geworden.
Enige tijd geleden overleed ze in alle rust te midden van haar naasten, zoals dat zo mooi heet. Sinds ik Judith ken -al meer dan 30 jaar- heb ik dus een extra oma gehad. Ook toen mijn eigen opa’s en oma’s al lang waren overleden was er altijd nog een oma. Ik had een speciale band met Oma Geeske, wellicht omdat ik na haar zoon en zeven kleindochters in 1992 weer de eerste man was die zich nestelde in haar familie. Daar had ze in het begin best moeite mee, een man. Niet alleen met mij, maar met mannen in het algemeen. Haar eigen man overleed op hele jonge leeftijd. Oma was toen in de veertig. Ze heeft de rest van haar leven als zelfstandige vrouw haar eigen boontjes gedopt en vond -zo hield ze mij voor tijdens mijn allereerste ontmoeting met haar- mannen maar een gedegenereerd soort! Daar zat ik dan, mijn eerste kennismaking met de oma van mijn nieuwe vriendin. Laten we zeggen: “Het begon wat stroefjes”.
Later, er kwamen meer klein-schoonzonen en ik bleek toch niet zo gedegenereerd als ze had verwacht, boterde het steeds beter tussen ons en toen ik de laatste jaren me ook nog eens ontpopte als haar vaste boodschappenjongen kon ik helemaal niet meer stuk bij oma. Oma was kordaat, zegde altijd waar het op stond en kon soms ook echte commando’s geven. Mijn vader noemde haar op een gegeven moment liefkozend ‘de kleine Generaal’ nadat ze hem weer eens had verteld hoe hij iets (beter) moest doen en/of (beter) moest klaarmaken. Maar Generaal of niet, ze was altijd vrolijk en kon als geen ander omdenken. Had ze last van haar benen zei ze: “Gelukkig heb ik er maar twee en geen drie”. Was het slecht weer zei ze, “Beter slecht weer dan geen weer”.
Dat omdenken kom ik ook vaak tegen in mijn letselschadepraktijk. Slachtoffers die niet kijken naar wat ze niet meer kunnen maar kijken naar wat ze nog wel kunnen. Slachtoffers die kunnen omdenken hebben vaak een andere insteek wat betreft hun letselschadezaak. Omdenkers zijn in staat van niets toch iets te maken. Door zich soms tegen alle adviezen in, in te zetten voor de dingen en werkzaamheden die ze nog wel kunnen in plaats van zich neer te leggen bij de gevolgen van het ongeval en de beperkingen die dat met zich meebrengt. Omdenkers zijn niet de makkelijkste klanten, omdat ze door hun pogingen veel meer te doen dan hen wordt geadviseerd, soms ook wel eens het lid op de neus krijgen.
Maar een mooi voorbeeld van omdenken hoorde ik laatst van een psycholoog die een klant van mij bijstond. Die had gezegd, toen de klant verzuchtte dat iedereen hem vroeg of hij alweer de oude was, waarom hij de volgende keer niet zou antwoorden: “Ik ben niet meer de oude, ik ben de nieuwe”. Kijk dat vind ik mooi. Dat soort omdenken helpt.
Als ik overigens binnenkort weer eens een klant spreek waarbij het -ondanks alle omdenkpogingen- niet lukt, zal ik hem of haar nog een wijsheid van Oma Geeske voorhouden: “Gewoon het ene been voor het andere zetten en doorgaan”.
Met die instelling (en uiteraard een dosis geluk) kun je dus 102 worden!