Hey Ho Lets Go!
Geplaatst op: januari 24, 2025
Eind vorig jaar stuurde mijn vriend Jan – je weet wel, die van de vogels – mij een YouTube filmpje door. Het betrof een clip van een concert van “The Ramones Alive”. Een viertal punkliefhebbers die nummers van hun favoriete punkband, The Ramones, coverden. Als je enigszins bekend bent met die muziek weet je dat het een enorme bak herrie is. Enthousiast appte Jan dat deze band heel dicht bij het origineel kwam en op 17 januari 2025 optrad in Leeuwarden. Kaarten waren al besteld, vluchten had dus geen zin meer.
Ik weet wel waarom Jan direct al kaarten had besteld. We beleven beide mooie herinneringen aan het concert van The Ramones in de Oosterpoort in Groningen. Dat was in 1988. Jan en ik woonden (samen met de evenals uit Hoogezand afkomstige Arjan) op kamers in de Folkingestraat in Groningen. Jan had mij geïntroduceerd in de wereld van The Ramones. Jan was al tijden een groot fan, ik was een beetje fan (Arjan vond het afschuwelijk) en Jan attendeerde mij op het concert. In het voorprogramma stond het legendarische Groninger pretpunkgezelschap De Boegies. Die band was bekend van hun nummer over Jannes van der Wal, de dammer die regelmatig in hetzelfde café in de Folkingestraat kwam als wij.
Zo gebeurde het dat Jan en ik op de avond waarop de openingswedstrijd van het befaamde EK voetbal in 1988 werd gespeeld, vrijdag 10 juni 1988, samen naar de Oosterpoort togen. Het voorprogramma was een groot succes en terwijl het podium werd omgebouwd voor The Ramones konden Jan en ik een plaatsje bemachtigen vooraan tegen het podium aan. Stonden wij als het straks zou gaan beginnen toch maar even mooi helemaal vooraan. Concerten van The Ramones begonnen altijd met het hoofdthema van “The Good, the bad and the Ugly” van Ennio Morricone. En terwijl deze klassieker door de boxen schalde en het achter ons steeds drukker werd kregen Jan en ik het wel een beetje benauwd. Wat zou er gebeuren als het concert straks echt zou losbarsten? Het antwoord kwam snel daarna. Terwijl de eerste akkoorden van “Teenage Lobotomy” met meer decibellen dan goed voor ieder mens door de speakers explodeerden bevonden we ons onmiddellijk in een zogenaamde mosh pit. We wisten niet hoe snel we naar achter moesten kruipen om vervolgens het geheel van een veilig afstand aan te horen en zien. Onze eerste kennismaking met The Ramones was leerzaam en vooral onvergetelijk.
Je vraagt je – aangekomen op dit punt – wellicht af waanneer de link met mijn werk komt. Immers; altijd als ik een vrijmiblo schrijf gaat het over mijn werk en/of is er wel een link met mijn werk. Eigenlijk is die link er deze keer niet. Ik vind het gewoon een te mooi verhaal om niet op te schrijven. Iedere link met mijn werk zou daarom gekunsteld zijn. Ik had dan bijvoorbeeld moeten schrijven dat het concert afgelopen vrijdag in De Neushoorn was, op een steenworp van het gebouw van het Gerechtshof Leeuwarden en dan zou ik een vergelijk hebben moeten maken met de mosh pit. Of ik had moeten schrijven dat studeren niet alleen maar gaat om het leren van boeken en het maken van tentamens maar dat je ook heel andere nuttige dingen leert. Ik had wellicht een parallel kunnen trekken tussen het oplopen van letselschade tijdens punkconcerten in de daarbij behorende mosh pits en de jurisprudentie over sport en spel. Nogmaals; niet deze keer.
Ik deel liever met jullie dat het concert in De Neushoorn een leeftijdsconforme herinnering was aan lang vervlogen tijden. Geen mosh pit, veel grijzende en kalende vijftigers, een optreden dat bijna net zo goed was als het origineel en een bevestiging dat echte vriendschappen voor het leven zijn.