Fuck up

Geplaatst op: juni 7, 2024

Twee weken geleden werd ik door Durk Piet, je weet nog wel, van het filosofie café, uitgenodigd voor een “Fuck-Up Night”.  Ik had toen ik zijn appje las direct allerlei wilde gedachten maar desgevraagd bleek het te gaan om een bijeenkomst bij Growing Emmen waar ondernemers openhartig zouden doen van de fuck-ups in hun carrière. Mijn nieuwsgierigheid kreeg de overhand bij mijn overwegingen al dan niet in te gaan op zijn uitnodiging. Want zeg nou zelf, naar iemand zijn succesverhaal luisteren is toch veel minder leuk dan naar iemand luisteren waarbij iets vreselijk is mislukt. Dus met enige voorpret in de vorm van een verlangen naar leedvermaak heb ik zijn uitnodiging geaccepteerd en togen wij naar Growing Emmen waar al een podium klaar stond als ware het een soort moderne schandpaal, inclusief spotlight.

Het programma kende drie plaatselijke sprekers die alle drie iets vertelden over de mislukkingen gedurende hun loopbaan.  Drie verschillende sprekers met drie verschillende verhalen en soorten fuck-ups zorgden echter geenszins voor leedvermaak. Eerder voor bewondering voor hun lef en openheid omdat ze zich kwetsbaar durfden op te stellen en hun eerlijke verhalen zorgden uiteindelijk (althans bij mij) ook voor enige zelfreflectie.

Want “Wat is nou eigenlijk een fuck-up?” vroeg één spreker zich hardop af. Hij gaf zelf het antwoord op die vraag door te stellen dat het pas een fuck-up is als je iets verkloot maar er niets van leert. Verder filosoferend, ik was immers met Durk Piet, drong zich de vraag op of je sowieso niet af en toe een fuck-up moet hebben (ervaren) om te groeien en te leren. Als mens maar ook als ondernemer. Ik moest meteen denken aan één van de grootste sporters aller tijden; Michael Jordan. Deze basketballegende heeft meerdere quotes op zijn naam staan maar deze is echt passend:

 “I’ve missed more than 9000 shots in my career. I’ve lost almost 300 games. 26 times, I’ve been trusted to take the game winning shot and missed. I’ve failed over and over and over again in my life. And that is why I succeed.”

Reflecterend op de avond moet ik bekennen dat mijn loopbaan ook wel een aantal fuck-ups heeft gekend. De grootste maakte ik waarschijnlijk begin deze eeuw toen ik veel te dure aandelen in een letselschadekantoor kocht met veel te veel geleend geld, nog meer hoop op een goede afloop en in de naïeve veronderstelling dat het allemaal wel vanzelf mijn kant op zou komen. 10 Jaar later was ik een aantal illusies armer en allerminst rijker dan voorafgaand aan dat avontuur. Sterker; er resteerde een restschuld en het heeft daarna ook weer een tijd geduurd voordat ik die had ingelost. Ik heb er wel heel veel van geleerd.

Ik heb geleerd dat snel niet altijd goed en meer niet altijd beter is. Ik heb ook geleerd dat je niet blind moet vertrouwen op anderen. Maar de belangrijkste les was waarschijnlijk het zelfinzicht dat ik geen echte ondernemer ben. Natuurlijk vind ik het fijn eigen baas te zijn, een eigen bedrijf(je) te hebben en om zelf alle beslissingen te nemen maar dat is alleen maar fijn omdat ik op die manier mijn werk kan doen op de manier waarop ik vind dat ik het moet doen; op de inhoud en niet om de vorm.

Was het dan wel een echte fuck-up, dat aandelenavontuur? Als ik aan alle zorgen en de slapeloze nachten uit die periode terugdenk, moet het antwoord wel ‘ja’ zijn. Anderzijds heb ik er veel van geleerd en heb niet weer dezelfde fouten gemaakt. Zo bezien was het dus geen echte fuck-up. Al vrees ik dat ik bij een volgende Fuck-Up Night wel eens een avondvullend programma zou kunnen verzorgen.