Huwelijkse staat
Geplaatst op: april 26, 2024
We zitten in Málaga deze week. We zijn Judith, onze twee kinderen, hun verkering en ik. Judith en ik zijn eind deze maand vijfentwintig jaar getrouwd. Het leek ons leuk dat te vieren met z’n zessen. Het is ook echt leuk, bedenk ik oprecht terwijl ik deze Vrijmiblo schrijf. Ik zit aan de rand van het zwembadje bij ons huisje. Gehuurd via Airbnb en op vijftig meter van het strand. Niet in Málaga zelf overigens, in Rincón de la Victoria. Een pittoresk buitendorpje grenzend aan Málaga. Het seizoen is nog niet begonnen dus veel is nog niet open en nog meer wordt klaargemaakt voor de zomer. Likje verf, nieuwe strandstoelen worden geplaatst, rieten parasols vervangen en onkruid wordt gewied. Kortom; een beetje stilte voor de storm. Niet dat het hier stormt, allesbehalve. De lucht is strakblauw, de wind haalt zijn eerste kracht niet eens en het is rond de drieëntwintig graden.
Vanochtend hebben we met z’n allen een bijzondere wandeling gemaakt. El Caminito Del Rey. Zoek maar eens op. Dit “Kleine pad – dat betekent Caminito – van de Koning” – dat betekent del Rey – is een adembenemende wandeling door een kloof boven een kolkende rivier. Getooid met de verplichte helm loop je via houten wandelpaden bevestigd aan de loodsteile hellingen op een hoogte van ongeveer honderd meter boven de rivier.
En terwijl het water onder me raasde en de gieren boven mijn hoofd rondcirkelden – echt waar – had ik even tijd om de afgelopen vijfentwintig jaar de revue te laten passeren.
Omdat ons huwelijk in 1999, mijn beëdiging als advocaat en onze verhuizing naar Emmen eind 1998 zo’n beetje parallel lopen is een gedachte aan vijfentwintig jaar huwelijk ook een gedachte aan vijfentwintig jaar advocaat en vijfentwintig jaar Emmen. In mijn beide carrières – als levenspartner en als advocaat – zijn er uiteraard veel dingen voorgevallen. Wel moet gezegd worden dat ik het als levenspartner veel beter heb gedaan en veel meer geluk heb beleefd dan als advocaat-partner. Daar waar in ons huwelijk het woord scheiding wellicht wel eens werd gebruikt in de tijd dat ik nog haar had was ik als advocaat meer als Tom Cruise; al mijn relaties liepen stuk. Niet dat het allemaal vechtscheidingen waren, dat zou ik niet willen zeggen maar als advocaat blijk ik beter tot mijn recht te komen als vrijgezel.
Ik schreef het al eerder maar als advocaat-partner – dus met mede-eigenaren – was ik nooit echt gelukkig. Ik vond het zijn van directeur niet leuk, met name door alle financiële druk. En het verantwoordelijk zijn voor het wel en wee van meerdere gezinnen die afhankelijk waren van de resultaten en dus beslissingen van mij en mijn mede-eigenaren heb ik altijd als last ervaren. Niet de collega advocaten en assistenten als persoon, juist niet. Maar een kantoor met meerdere personeelsleden betekent gewoon meer druk om het voor iedereen goed te doen, om voldoende geld te verdienen en meer druk om iedereen tevreden houden. Het is aanmerkelijk eenvoudiger om één persoon tevreden te houden.
En daar zit wellicht weer een parallel tussen mijn advocatencarrière en mijn huwelijkse staat. In beide ben ik met zijn tweeën en in beide ben ik superblij met mijn partner.