Grijze pluizen
Geplaatst op: oktober 18, 2024
Kortgeleden belde mijn tweeëntachtigjarige vader me met de mededeling dat hij naar de oogarts moest. Althans dat was hem door zijn opticien geadviseerd. Zijn zicht ging (te) snel achteruit en de opticien vertrouwde het niet. Mijn vader woont in Groningen maar de wachttijden in het ziekenhuis aldaar waren van een dusdanige lengte dat hij besloot naar een privé-kliniek te gaan. Hij belde mij niet alleen om dat te vertellen, hij vertelde mij ook dat hij had bedacht om naar de kliniek in Emmen te gaan omdat de wachttijden daar veel korter waren en omdat ik hem dan mooi kon halen en brengen en hij eventueel -als hij langere tijd niet mocht rijden- bij ons kon blijven slapen.
En zo zat ik op mijn vrije woensdag – binnen een week nadat hij belde, dus echt snel- in de wachtkamer van de plaatselijke oogkliniek. Het was er een drukte van belang. De wachtkamer zat vol met mensen van een bepaalde leeftijd. Bij ons thuis liefdevol ‘grijze pluizen’ genoemd. Omdat ik uiteraard niet mee naar de behandelkamer mocht/wilde/kon had ik alle tijd om eens goed om me heen te kijken. Wat me opviel was dat alle patiënten zich ruim op tijd bij de dames van de balie meldden. Stuk voor stuk waren ze minstens een kwartier te vroeg. Wij overigens ook, want mijn vader wilde absoluut niet te laat komen. Wat mij verder opviel was dat het echt lopende bandwerk is. In het uur dat ik heb zitten wachten en observeren zag ik minstens twintig mensen met begeleiders (je mag niet rijden na een oogonderzoek) de revue passeren.
“Big business”, dacht ik bij mezelf maar ook een toonbeeld van de oprukkende vergrijzing in ons land. Ouderen hebben immers het grootste aandeel in de bevolkingspiramide, die overigens niet echt de vorm heeft van een piramide maar meer van een zandloper, doch dat terzijde. Toch is het vreemd dat in mijn letselschadepraktijk er geen sprake is van een significatie vergrijzing van mijn klantengroep. Uiteraard heb ik ook wel 65-plussers bijgestaan en doe ik dat nog steeds maar het hoofdbestanddeel van mijn klanten is toch echt 50-min. Dat terwijl 65-plussers toch in grote getale actief deelnemen aan het verkeer en de laatste jaren er een enorme toename is van verkeerslachtoffers die zelfs ouder zijn dan 75 jaar. Dat komt – zo lees ik – door de toenemende mobiliteit van deze leeftijdsgroep door het gebruik van de elektrische fiets en scootmobielen.
Toch zijn er heel weinig letselschadebureaus en/of advocatenkantoren die zich richten op deze doelgroep leer ik als ik wat zoektermen op Google probeer. Dat is toch vreemd. Het aantal oudere verkeersslachtoffers neemt de laatste jaren fors toe maar klaarblijkelijk speelt deze doelgroep in de Google Ads -die de meeste letselschadebelangenbehartigers inkopen- geen grote rol. Dat kan te verklaren zijn uit het feit dat oudere slachtoffers vaak minder schade lijden in zuiver financiële zin. De grootste schadepost die slachtoffers kunnen hebben is toch het verlies aan verdienvermogen, het verliezen van je baan en dus je inkomen. Die schadepost zal je normaliter niet tegenkomen bij 75-plussers. Het kan er ook mee te maken hebben met het feit dat deze leeftijdsgroep -dat merk ik ook echt om me heen- niet zo bezig is met claimen van geld en/of het aansprakelijk stellen van anderen. Maar het kan natuurlijk ook zo zijn dat niemand ze attendeert op de mogelijkheden dat je je schade kunt verhalen als je door de schuld van een ander van je fiets bent gereden. Nu mijn reclameposters niet meer te zien zijn voor de Hema in Emmen omdat de huurperiode erop zit is het wellicht te overwegen om de volgende keer de posters op te hangen bij de betreffende oogkliniek. Al is het dan overigens maar de vraag of de bezoekers van die kliniek ze überhaupt kunnen lezen.