No Mow May

Geplaatst op: juni 3, 2022

“Niet maaien in mei” is, vrij vertaald, de betekenis van voormelde slogan. Deze slogan wordt gebruikt door mensen/bedrijven die biodiversiteit voorstaan. Door in mei de bermen en grasvelden niet te maaien werk je mee aan een beter leefklimaat voor bloemen en insecten en alles wat daarmee samenhangt. Daarnaast zijn bermen vol bloemen uiteraard ook mooier om langs te fietsen. En uiteraard een mooi excuus voor mensen die een hekel hebben aan grasmaaien.

Had de gemeenteambtenaar die ongewild een bijrol gaat spelen in deze blog ook maar een gemeente als werkgever gehad die de biodiversiteit hoog in het vaandel had gehad. Dat had een hoop ellende kunnen voorkomen.

Op een mooie dag in mei, jaren geleden, kreeg een gemeenteambtenaar de opdracht om met de zitgrasmaaier de grasvelden rondom wat gemeentelijke vijvers te maaien. De man in kwestie nam zijn taak uiterst serieus en probeerde zo dicht mogelijk langs het water te maaien. Dat ging op een gegeven moment niet goed en de man viel pardoes met zijn zitmaaier in de vijver.

Een stewardess op weg naar haar werk reed in haar auto toevallig voorbij en zag het gebeuren. Fluks parkeerde ze de auto, rende naar de vijver en sprong de maaimachine achterna. De bestuurder zat nog in de zitmaaier en kon niet zichzelf uit zijn benarde positie bevrijden. De stewardess heeft vervolgens gedurende langere tijd met krachten waarvan zij zelf ook niet wist dat ze ze had de zitgrasmaaier en dus de ambtenaar boven water gehouden. Nadat omstanders -die de theorie van het bijstandereffect eer aan deden- de hulpdiensten hadden gebeld en de brandweer de ambtenaar uit zijn benarde positie had bevrijd vervolgde de dappere stewardess- in haar inmiddels verfomfaaide uniform- haar weg naar Schiphol.

Dit ongeval werd een zaak van mij. De stewardess riep mijn hulp in. Ze vertelde mij dat, nadat ze op Schiphol was aangekomen en de adrenaline was uitgewerkt, volledig in elkaar was gezakt. Ze had haar vlucht niet gehaald en had zich ziek moeten melden. Onderzoek wees vervolgens uit dat de spieren in haar armen, rug en nek te zwaar belast waren geweest. Ze heeft een behoorlijke tijd niet meer kunnen werken. Daardoor leed ze schade. Uiteraard moest ik nadenken op welke grond ik wie aansprakelijk kon houden. Ik koos er voor de gemeente aan te spreken. Ik baseerde de claim van mijn cliënte op zaakwaarneming.
Zaakwaarneming is het zich willens en wetens en op redelijke grond inlaten met de behartiging van een anders belang. Artikel 6:200 BW bepaalt vervolgens: De belanghebbende is, voor zover zijn belang naar behoren is behartigd, gehouden de zaakwaarnemer de schade te vergoeden, die deze als gevolg van de waarneming heeft geleden.

Mijn client had de belangen van de gemeente behartigd door haar werknemer te redden. Haar letselschade, ontstaan bij deze redding, diende de verzekeraar van de gemeente te vergoeden. Simpel dacht ik.

De verzekeraar dacht daar anders over en meende dat mijn cliënte niet het belang van de  gemeente had behartigd maar van haar werknemer en dat hulp helemaal niet nodig was geweest omdat de vijver zo ondiep was dat de ambtenaar toch niet verdronken zou zijn. Het werd een rechtszaak.  

Gelukkig maakte de rechter gehakt van de weren van de verzekeraar. Cliënte had terecht de ambtenaar gered, had daarmee de belangen van ook de gemeente behartigd en kreeg haar schade vergoed.

Het moraal van dit verhaal? Gewoon niet maaien in mei.