Mythes
Geplaatst op: augustus 11, 2023
Ik ben op vakantie. Samen met mijn vrouw Judith verblijf ik drie weken in Griekenland. Terwijl ik dit schrijf zijn we net over de helft. We hebben Athene al verkend, twee eilanden aangedaan en zijn nu in de buurt van Acheron Springs. De plek waar een ijskoude bergrivier tussen vaak steile rotsen meandert naar de zee. Naast Judith heb ik deze vakantie nog een metgezel; Stephen Fry. Niet in persoon maar als schrijver van de boeken Mythos en Mythos 2/Helden. De combinatie door Griekenland reizen en lezen over de Griekse Mythologie raad ik iedereen aan. Nu denkt u wellicht dat ik in mijn vakanties zware kost lees? Niets is minder waar. Fry verhaalt over mythes en klassieke helden als vertelde hij de sprookjes van de gebroeders Grimm. Luchtig doch gruwelijk.
Waar ik deze week tot mijn gruwel ook achter kwam is dat ik deze week al weer vijfentwintig jaar advocaat ben. Vijfentwintig jaar! Ik zie me nog staan in de rechtbank in Assen voor mijn beëdiging. Judith uiteraard mee. Iedereen vertelt me nog altijd dat ik zonder haar nu nog zou zitten te knobbelen in de Schatgraver, dus reden te meer dat zij getuige was van de beëdiging. Mijn zus was ook mee en uiteraard mijn patroon, degene onder wiens toezicht je staat als je gaat beginnen als advocaat. Mijn patroon was mijn werkgever en eigenaar van het kantoor. Het aparte aan advocaat worden (vind ik) is dat je er eerst één moet zijn om er één te kunnen worden. Je moet een baan hebben, beëdigd worden en daarna drie jaar als stagiaire opleiding doen en met goed gevolg afronden. Uiteraard had een collega op kantoor mij wijs gemaakt dat ik de advocateneed uit mijn hoofd moest kennen en reciteren. Hoewel ik dat niet geloofde had ik toch stiekem geoefend. Gelukkig volstond een “Dat beloof ik.” en de rest is geschiedenis. Dat dat alweer vijfentwintig jaar geleden is. Onvoorstelbaar.
De afgelopen vijfentwintig jaar kenden uiteraard hoogte- en dieptepunten. Successen en nederlagen, niet alleen in mijn eigen zaken. Ik kan daar nog wel een aantal vrijmiblo’s aan wijden en zal dat wellicht ook nog wel gaan doen. Toch herinner ik me van de afgelopen vijfentwintig jaar vooral de voldoening die ik vond in het werk zelf. Het helpen van mijn klanten vond en vind ik veel leuker dan het zijn van eigenaar, directeur of patroon. Wellicht is dat ook de reden dat het hetzelfde kantoor dat mij vijfentwintig jaar geleden de kans bood advocaat te worden uitgegroeid is tot een kantoor waar alleen ik advocaat ben en Dio mijn assistent. Daar waar anderen wellicht trots beschrijven welke groei zij hebben meegemaakt in fte’s, ben ik er trots op dat we van drie via (volgens mij) twaalf zijn gegroeid naar een (nog steeds hetzelfde) kantoor met één advocaat. Op die manier kan ik mij volledig toeleggen op de inhoud van de advocatuur en het persoonlijke contact met alle klanten. Alle klanten van kantoor zijn immers mijn klanten en daarmee zijn alle klanten mijn persoonlijke klanten.
Omdat ik nog niet met pensioen wil of kan zal ik me de komende jaren blijven inzetten om mijn klanten te helpen. Met adviezen, procedures of gewoon een goede behandeling van hun letselschade zaak. Daarnaast wil ik graag zoals Fry schrijft over de Griekse mythen mijn vrijmiblo’s blijven schrijven over mijn belevenissen als advocaat. Luchtig doch hopelijk niet te gruwelijk.