Mijn Moeder
Geplaatst op: december 22, 2023
De oplettende volgers hebben het vast gemerkt. De afgelopen periode verscheen er geen Vrijmiblo van mijn hand. De reden daarvoor was een erg verdrietige; mijn moeder overleed enige tijd geleden na een kort ziekbed. Mijn moeder was al drie jaar ziek en we wisten dat ze niet meer beter zou worden maar ze droeg haar ziekte als ware het een chronische en niet een ongeneeslijke. Daardoor kwam het bericht dat ze uitbehandeld was en niet meer uit het ziekenhuis zou worden ontslagen als een verrassing. Na dat bericht ging het snel. Mijn moeder zelf had er overigens vrede mee, was tevreden met het leven dat ze heeft gehad en was niet bang om dood te gaan. We hebben begin december op een mooie manier, omringd door lieve mensen, afscheid van haar genomen.
In mijn vrijmiblo’s probeer ik altijd een stukje van mezelf te vertalen naar mijn belevenissen als advocaat. Omdat mijn leven de afgelopen weken vooral in het teken stond van het overlijden van mijn moeder was dat best lastig. Toch viel me in die weken één ding op: De betrokkenheid en hulpvaardigheid van de dienstverleners waar we de laatste weken mee in aanraking kwamen. De medewerkers in het ziekenhuis waren (geen enkele uitgezonderd) erg betrokken bij mijn moeder (en bij ons). De manier waarop ze haar verpleegden en hielpen was ronduit fantastisch. Persoonlijk, met gevoel voor de omstandigheden, begripvol, erg aardig maar zonder de professionaliteit uit het oog te verliezen. Ook de medewerkers van het verpleeghuis waar mijn moeder nog twee dagen heeft gelegen en de medewerkers van Monuta vallen onder voormelde omschrijvingen. Er is veel te doen om en in de zorg maar de medewerkers die er werken en die wij de afgelopen periode zijn tegengekomen hadden volgens mij allemaal hun roeping gevonden. Dat moet wel, anders kun je denk ik niet dag in dag uit een dergelijke betrokkenheid tonen. Allemaal dienstverleners die hun vak verstonden en ons daardoor heel goed geholpen hebben in moeilijke en verdrietige tijden.
Het is wellicht gek de lijn door te trekken naar mijn werk maar uiteraard ben ik ook dienstverlener en word ik nooit voor ‘de leuk’ ingeschakeld. Als ik iets geleerd heb afgelopen weken is dat een kundig en betrokken dienstverlener het verschil kan maken. Hoewel ik pretendeer die dienstverlener te zijn zal mijn goede voornemen voor volgend jaar zijn om mijn bewondering voor de medewerkers in de zorg te vertalen naar mijn eigen praktijk. Ik wil me nog meer focussen op juist die onderdelen van mijn vak die ik niet leer op juridische cursussen of andere bijspijkeropleidingen. Uiteraard zijn die belangrijk maar ik wil volgend jaar (eigenlijk al vanaf nu) proberen mijn dienstverlening nog persoonlijker te maken, nog meer oog te hebben voor de mens achter de klant, nog beter bereikbaar te zijn en nog sneller te reageren op vragen en verzoeken. Ik zal nog meer proberen de menselijke maat te zoeken in mijn werk maar zonder de benodigde professionaliteit uit het oog te verliezen.
Dit is de laatste vrijmiblo van dit jaar. Wellicht niet zo luchtig als je van mij gewend bent maar als je over jezelf schrijft kan het niet altijd licht en luchtig zijn. Ik wens allen een prachtige en liefdevolle kerstperiode toe. Zelf ga ik uiteraard weer naar Vlieland. Met de boot vanaf Harlingen, waar mijn moeder een deel van haar jeugd doorbracht.