Geduld.
Geplaatst op: februari 16, 2024
Zoals de trouwe lezers van de Vrijmiblo weten ben ik verzot op Franse klassiekers. En dan bedoel ik niet Victor Hugo, ratatouille of Jacques Brel, maar de oudere auto’s van het merk Citroën, de grand voitures uit de jaren ‘70. Ik schreef daar al meermalen over en vaak ging het dan vooral over de auto’s zelf, het rijden erin of het kijken ernaar.
Maar met aanschaf van deze auto’s kwam ook een sterker groeiende wens om ze zelf te kunnen onderhouden. Nu ben ik een echte alfa, heb geen technisch inzicht en twee linkerhanden (terwijl ik rechtshandig ben) dus het onderhouden/repareren van auto’s is niet echt iets voor mij. Daarbij heb ik noch het juiste gereedschap noch een eigen garage. De eerste periode na de aanschaf van mijn Citroën SM, nu al weer zeven jaar geleden, was ik dan ook naarstig op zoek naar een goede en betaalbare garage die mij kon helpen de schier onbegrijpelijke en zeer ingewikkelde combinatie van Citroëncomfort en Maseratitechniek in goede staat te houden. In plaats van een goede garage vond ik een naamgenoot. Ook een Han en (toevalliger) ook met een Citroen SM. Het verhaal van onze kennismaking is het delen waard.
Nadat ik mijn droomauto eind 2016 had gekocht reed ik uiteraard overal te pronken met mijn nieuwe aanwinst. Al snel was het in mijn omgeving bekend dat ik een hele mooie auto had gekocht. Ook bij een dochter van goede vrienden. Zij vroeg mij om haar met haar vriendinnen naar het eindexamen-gala te rijden. De traditionele optocht van geslaagden in opvallende (meestal klassieke) auto’s. We zouden samen gaan met de vader van een andere (geslaagde) vriendin; die had ook een mooie oude auto, werd mij verteld.
De avond van het gala stonden vier in galakleding getooide dames voor mijn oprit. Ik had de SM uiteraard grondig gepoetst en alle vijf zagen ze er onberispelijk uit. Het wachten was op de vader van de andere vriendin. Even later zag ik tot mijn verbazing de voorpartij van een Citroën SM onze straat in komen rijden. Ook daar stapten vier dames en een vader uit. De vader liep op mij af, net zo verbaasd als ik, en stelde zich voor. “Hoi, ik ben Han”, zei hij. “Hoi, ik ben ook Han”, zei ik. Twee Hannen in twee Citroëns SM in Drenthe, hoe groot was die kans?
Het voordeel van mijn kennismaking met deze Han -naast dat het een zeer aardige kerel is- is dat hij superhandig is. Bij zijn oude boerderij heeft hij schuren met bruggen, een spuitcabine om auto’s te spuiten en alle gereedschappen die je maar kunt bedenken. Dat terwijl hij “gewoon” consultant in de zorg is en ‘oude Citroëns’ zijn hobby is. Maar door deze Han is mijn fascinatie voor het onderhouden en repareren van auto’s sterk gegroeid en enigszins verbeterd. Wat ik vooral van hem heb geleerd is geduld. Voor mij lukt iets al snel niet. Een schroef die te vast zit, een onderdeel dat gewoon echt niet past, ik was altijd snel geneigd het er dan maar bij te laten zitten; “Het lukt toch niet”. Van Han leerde ik geduld te hebben en rustig iets net zo lang te proberen tot het wel lukt. Ook leerde ik niet bang te zijn iets uit elkaar te halen en rustig te onderzoeken wat er fout is en hoe het wel of beter kan. Sleutelen aan auto’s is gewoon erg zen en vergt veel geduld.
Geduld is overigens ook iets wat ik in mijn letselschadepraktijk moet hebben. Want wat moet je tegenwoordig geduld hebben als je moet corresponderen met verzekeraars. In meerdere zaken lukt het gewoonweg niet om contact te krijgen met behandelaars van dossiers, lukt het niet om -nadat ik me namens en klant heb gemeld- een bevestiging en bij voorkeur een inhoudelijk bericht terug te ontvangen binnen een redelijke termijn. In één geval wacht ik twee maanden alleen maar op een bevestiging dat de zaak in behandeling is genomen. Als je dan belt krijg je of niemand te pakken of een laconieke reactie dat het toch wel heel erg druk is hoor. Dan verlies toch regelmatig mijn geduld, alle wijze lessen van Han ten spijt.