Familietoernooi

Geplaatst op: april 8, 2022

Tijdens mijn studententijd in Groningen was ik lid van studentenvolleybalvereniging Donitas. Mede vanwege de toenmalige studieomstandigheden; een basisbeurs, geen verplicht studieadvies en de lange duur van mijn studie, koester ik warme herinneringen aan die tijd. Niet in de laatste plaats omdat ik daar mijn huidige vrouw ontmoette.

Omdat het bloed kruipt waar het niet gaan kan is mijn dochter ook gaan volleyballen. Eerst in Emmen maar toen ze ging studeren in Groningen bij (uiteraard) Donitas. Liefkozend wordt ze binnen de club Doni-baby genoemd. Eerst dacht ik dat het een studentikoze benaming was voor een eerstejaars maar het bleek de naam te zijn voor leden van wie beide ouders gevolleybald hebben bij Donitas. Naast mijn dochter lopen er dus meerdere Doni-baby’s rond, zo vertelde ze.

Uiteraard mochten we dus ook niet ontbreken op het Donitas familietoernooi.

Met onze basketballende zoon in onze gelederen en niet ingeschreven op het hoogste niveau zou het toch mogelijk moeten zijn om wat andere families te verslaan. Niets bleek minder waar, waarbij ik dan vooral de hand in eigen boezem moet steken. Nu had ik vanaf 1998 al niet meer echt gevolleybald maar ik had tot een paar jaar terug nog wel volleybaltraining geven en af en toe eens mee gedaan. Ik zou het toch nog wel moeten kunnen. Wederom was niets minder waar. Hoewel in mijn hoofd mijn techniek en mijn motoriek nog puntgaaf leken bleek al snel uit de door de kinderen gemaakte filmpjes dat het er niet uitzag. Een oude motorisch gestoorde man die dacht dat hij het nog wel kon. De pijn van het verliezen stond overigens in geen verhouding tot de pijn in alle gewrichten en ledematen in de week erna maar dat terzijde.  

Toen ik de maandag erop op kantoor een letselschadedossier opensloeg maakten mijn pijnlijke knieën overigens al snel plaats voor plaatsvervangende schaamte. Wat liep ik nou te mokken dat ik het niet meer kon.

Het betrof een dossier van een slachtoffer van een verkeersongeval dat daarbij een dwarslaesie opliep. Van het ene op het andere moment zag hij zijn leven als jonge vader veranderen in dat van een zwaar gehandicapte en hulpbehoevende vader. De man was door een appende vrachtwagenchauffeur van achteren aangereden. Na jarenlange revalidatie was mijn klant vooral door een ontiegelijk groot doorzettingsvermogen en mede door voorschotten van de verzekeraar van de vrachtwagen erin geslaagd weer iets van een ‘normaal’ bestaan op te bouwen. Zijn zaak loopt nu al meer dan vier jaar. In die periode is zijn hele huis aangepast, heeft hij zijn werk in aangepaste vorm weer voor een deel kunnen hervatten en staat hij ogenschijnlijk positief in het leven en kijkt hij uit naar hetgeen de toekomst hem brengt.

Terwijl ik zijn dossier weer doorlees en mij zet aan een mail naar de verzekeraar waarin ik nieuwe bevoorschotting verzoek realiseer ik me hoeveel veerkracht letselschadeslachtoffers vaak laten zien. Slachtoffers blijken in staat zich al snel te verhouden tot de nieuwe werkelijkheid. Vaak zitten ze niet bij de pakken neer en pakken ze zo goed en zo kwaad ze kunnen de draad weer op. Het blijft mooi om daarbij te kunnen helpen. Door het vorderen van financiële ondersteuning maar door ook het regelen van hulp in natura of door derden in te schakelen die letterlijk hulp verlenen. Een schaderegelaar vroeg eens aan een klant van mij: “Ben je weer de oude?”. Hij antwoordde: “Nee, ik ben de nieuwe”.  Dat vond ik prachtig verwoord.

Als ik dus weer een familietoernooi heb zal ik mezelf dan ook voorhouden dat niet oude tijden herleven maar nieuwe tijden aanbreken. Tijden waarin ik de rest van de familie vanaf de kant ga aanmoedigen.